ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတာ္ေခ်ာ္သူတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာ္ပံုုေတြက မ်ားေပမယ့္ ေလာေလာလတ္လတ္ ေခ်ာ္ပံုုတစ္ခ်ဳိ႕ကိုုသာ တင္ျပပါရေစ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေေက်ာ္၊ သံုုးလေလာက္ကတည္းက ဒီကိုု ပါလာတဲ့ လက္ပတ္နာရီ ေပ်ာက္သြားခဲ့လိုု႔ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ဖုုန္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုုသာ အခ်ိန္ၾကည့္ဖုုိ႔ အသံုုးျပဳလာခဲ့ရပါတယ္။ နာရီရွိစဥ္က ေက်ာင္းစာေတြလုုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုုရင္ လက္ပတ္နာရီကိုု စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ တင္ထားျပီး အခ်ိန္ဇယားအတုုိင္း နာရီပိုုင္းအလုုိက္ အလုုပ္ေတြကိုု လုုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ပ်ံ႕မွာစိုုးလိုု႔ ဖုုန္းကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲ ထည့္ထားတတ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုု အနားေပးျပီး ပရင့္ထုုတ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြ၊ စာအုုပ္ေတြနဲ႔ပဲ လုုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ကိုု သိခ်င္ရင္ နာရီကိုု ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္လိုုက္ရံုုေလးပါပဲ။ အဆင္ေျပလုုိက္သမွ။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္ေတာ္လက္ပတ္နာရီ ရက္စက္စြာ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္တုုန္းက စိတ္ပ်ံ႕ေစလိုု႔ မတြယ္တာခ်င္ခဲ့တဲ့ ဖုုန္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုု ခင္တြယ္လာရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္ ကုုန္လြန္လာခဲ့ျပီ။
အခုုေတာ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္နားခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ နားခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ ျမန္မာျပည္ကုုိ ျပန္ဖိုု႔ (၆) လတာေလာက္သာ လုုိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္လည္းျဖစ္တာမိုု႔ ၾသစေၾတးလ်ႏိုုင္ငံက မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ေနရာတစ္ခ်ဳိ႕ဆီ သြားဖိုု႔ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ မေန႔က ရခုုိင္ညီအစ္ကိုုေတြနဲ႔ ခရီးတစ္ခုုသြားခဲ့ၾကတယ္။ ညအိပ္ညေန သူတိုု႔ဆီသြားခဲ့ေလေတာ့ သြားတုုိက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံတိုု႔ပါ အစံုုအလင္နဲ႔ ခ်ီခဲ့သေပါ့ေလ။ ဒီေန႔ သူတိုု႔ဆီကေန ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ညစာစားျပီးလိုု႔ သြားတုုိက္ေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ သြားတုုိက္ေဆးဘူးနဲ႔ သြားတိုုက္တံကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲ လိုုက္ရွာၾကည့္တယ္။
ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာပိုုးအိတ္အေၾကာင္းလည္း ၾကားျဖတ္ေျပာဖုုိ႔ လိုုအပ္ပါေသးတယ္။ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသြားရင္လည္း အတူပါ၊ ခရီးသြားရင္လည္း အတူမခဲြျဖစ္ေလေတာ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သြားေဖာ္သြားဖက္ေပါ့ေလ။ (ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတာ့ မဟုုတ္ပါေလ။) ေက်ာပိုုးအိတ္မွာ ပစၥည္းပစၥယေတြ ထည့္ႏိုုင္တဲ့ အိတ္ေလးခုု ပါပါတယ္။ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြရဲ႕ သမရိုုးက်ပံုုစံအတုုိင္း ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အိတ္ၾကီး၊ အိတ္ေသးေတြကိုု စီကာရီကာ ျပဳလုုပ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာပိုုးအိတ္မွာပါတဲ့ အိတ္ေလးအိပ္အနက္ ပင္မအိတ္ၾကီးထဲ ကြန္ပ်ဴတာ၊ စာရြက္၊ စာအုုပ္စတာေတြကိုု ထည့္ေနက်ပါပဲ။ သူ႕ေနာက္က အနည္းငယ္ပိုုေသးသြားတဲ့ အိတ္ထဲမွာ အတြင္းအိတ္ငယ္ႏွစ္ခုုပါပါတယ္။ အတြင္းအိတ္ငယ္မွာ စာအုုပ္၊စာတမ္းဖုုိင္ေတြကိုု သိမ္းဆည္းထားတဲ့ မန္မိုုရီစတစ္ေတြနဲ႔ ေသာ့အခ်ဳိ႕ကိုု သိမ္းဆည္းထားတတ္ပါတယ္။ အိတ္ၾကီးထဲမွာ စာအုုပ္၊ စာရြက္ေတြ ပင္မအိတ္ၾကီးထဲ မဆန္႔ရင္ ထည့္တတ္ပါတယ္။ သူ႕ေနာက္က ပိုုေသးတဲ့ တတိယအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းကိုု ကြန္ပ်ဴတာ သယ္သြားတဲ့ေန႔ေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖုုန္းအားသြင္းႏိုုင္ေအာင္ အားသြင္းၾကိဳးေတြ ထည့္ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေနဖုုိ႔လိုုအပ္ေတာ့မွ အားသြင္းၾကိဳးေတြ ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီတတိယအိတ္က ရံဖန္ရံခါသာ သံုုးရတဲ့ အိတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးအိတ္ဟာ အျပင္ဆံုုးအိတ္ေလးပါပဲ။ ဒီအိတ္ေလးထဲမွာ စာေရးကိရိယာေတြ၊ နားၾကပ္ၾကိဳး၊ ေငြအေၾကြေစ့တစ္ခ်ဳိ႕ စတဲ့ တိုုလီမုုတ္စေတြကိုု ထည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာပိုုးအိတ္ေပါ့။
ဒီေတာ့ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးသြားတဲ့အခါ သြားတိုုက္ေဆးဘူးနဲ႔ သြားပြတ္တံတိုု႕ကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ရဲ႕ ဒုုတိယအိတ္ (သိုု႔မဟုုတ္) တတိယအိတ္ထဲမွာ ထည့္တတ္ပါတယ္။ အခုု ကၽြန္ေတာ္ သြားတုုိက္ဖိုု႔ သြားတိုုက္ေဆးဘူးနဲ႔ သြားပြတ္တံကိုု ရွာေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သြားတိုုက္ေဆးဘူးကိုု ရွာမေတြဘဲ သြားပြတ္တံသာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အိတ္ေတြအားလံုုးမွာ လုုိက္ရွာတယ္။ သြားတိုုက္ေဆးဘူးကိုု ရွာမေတြ႕ပါဘူး။ ေသခ်ာျပီ။ ရခိုု္င္အစ္ကိုုေတြရဲ႕ အိမ္မွာေတာ့ က်န္ေနခဲ့ေလာက္ျပီလိုု႔ ေတြးလုုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျပန္ေတြ႕ႏိုုးႏိုုး ေမွ်ာ္လင့္ျပီး ထပ္ရွာခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲ ျပန္ရွာျပန္တယ္။ ပင္မအိတ္ထဲ ရွာတယ္။ မေတြ႕။ သူ႕ေနာက္က အိတ္ထဲရွာျပန္တယ္။ မျမင္ျပန္။ မတ္တပ္အေနအထားနဲ႔ စားပဲြေပၚက ေက်ာပိုုးအိတ္ရဲ႕ တတိယအိတ္ငယ္ထဲကိုု ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္လက္လက္အရာဝတၳဳတစ္ခုုကိုု ေတြ႕လုုိက္ရတယ္။ အေသအခ်ာ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) လေလာက္က ေပ်ာက္ဆံုုးသြားျပီလိုု႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ လက္ပတ္နာရီ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိတ္ထဲမွာ သြားတုုိက္ေဆးဘူး မရွိတာ ေသခ်ာျပီ။ သြားတုုိက္ေဆးဘူးမရွိေလေတာ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းဆီက သြားတုုိက္ေဆးနည္းနည္း ေျပာယူျပီး သြားတုုိက္လုုိက္ရတယ္။
သြားတိုုက္အျပီး နာရီကိုု ျပန္ကိုုင္ၾကည့္မိေတာ့ စကၠန္႔လက္တံက (၂) စကၠန္႔မွာ တစ္ၾကိမ္စီေလာက္ ထထလႈပ္တာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္မတိုုးႏိုုင္ၾကေတာ့ဘူး။ နာရီဘက္ထရီ အားကုုန္ခါနီးေနပါျပီ။ သူ႕ကိုုၾကည့္ေနရင္း အသက္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာရွိေတာ့တဲ့ လူမမာတစ္ဦး ဖုုတ္လိႈက္ဖုုတ္လိႈက္ အသက္ရႈေနပံုုကိုုသာ ေျပးျမင္မိပါေတာ့တယ္။ ဘက္ထရီလည္း အားကုုန္ေပမေပါ့။ သူ႕သက္တမ္းက ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိေနျပီကိုုး။ ဒီေလာက္ဆိုုရင္ နာရီဘက္ထရီတစ္ခုုရဲ႕ တာဝန္ေက်ပြန္ျပီေပါ့။ ေပ်ာက္တယ္လိုု႔ ထင္ခဲ့တုုန္းက ဒီနာရီ အေကာင္းပကတိပါပဲ။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ဘက္ထရီ အားကုုန္ခါနီးေနျပီ။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေတြ႕တာကိုုပဲ ေၾကနပ္မိေတာ့တယ္။ ဘက္ထရီျပန္လဲျပီး ဒီမွာ ျပန္သံုုးျဖစ္ဖုုိ႔ သိပ္မေသခ်ာေတာ့။ အျပန္မွာ ျပန္ယူသြားဖိုု႔သာ သိမ္းဆည္းထားျဖစ္မွာပါ။ ဟိုုတစ္ေန႔က ေစ်းဝယ္သြားတုုန္း လက္ပတ္နာရီမ်ဳိးစံုုေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းကေတာင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ နာရီေလးကိုု သတိရမိေသးရဲ႕။ မျပန္ခင္ အသစ္တစ္လံုုး ဝယ္သြားအံုု႔မွလိုု႔သာ ေတြးမိခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း အသံုုးျပဳျဖစ္ေနတဲ့ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ထဲက အိတ္တစ္ခုုမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရွိလာခဲ့တဲ့ ဒီလက္ပတ္နာရီကိုု မရွာလိုု႔ မေတြ႕တာမဟုုတ္။ ရွာလ်က္နဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ျခင္းပါ။ ရွာမေတြ႕ေတာ့တဲ့အဆံုုး စာၾကည့္တုုိက္မွာ က်န္ခဲ့လိုု႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ယူသြားေလာက္ျပီလိုု႔ ေတြးထင္ထားခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေန႔မွ ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲမွာ ဒီနာရီကိုု ျပန္ေတြ႕တာ ထူးဆန္းေနသလိုု ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာပိုုးအိတ္တစ္ခုုလံုုးကိုု အႏွံ႔အစပ္ မရွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပဲ နာရီခမ်ာ ဒီမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေအာင္းေနခဲ့ရတာပါပဲ။ ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုုက ေက်ာပိုုးအိတ္ရဲ႕ ပင္မအိတ္နဲ႔ ဒုုတိယအိပ္တုုိ႔အထဲမွာ ပစၥည္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္သယ္တတ္ျပီး အျပင္အိတ္ငယ္မွာလည္း တုုိလီမုုတ္စပစၥည္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားထည့္တတ္လိုု႔ တတိယအိတ္ေနရာမွာပါ စူထြက္ျပီး ေအာက္ေျခပိုုင္းကိုု သာမန္ဖြင့္ၾကည့္လုုိက္ရင္ မျမင္ရေတာ့ဘဲ နာရီကိုု ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖံုုးကြယ္ထားသလိုု ျဖစ္ေနခဲ့မ်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တတိယအေၾကာင္းရင္းက အဲဒီတတိယအိတ္ငယ္မွာ ထည့္တတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖုုန္း အားသြင္းၾကိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အိတ္ကိုု အသာဖြင့္ျပီး ဒီၾကိဳးေတြကိုု ထည့္ႏိုုင္သလိုု အသာေလး ျပန္ဆဲြထုုတ္ႏိုုင္တာေၾကာင့္ အိတ္ရဲ႕ေအာက္ေျခကိုု အေသအခ်ာ မၾကည့္မိျခင္းပါ။ ဒီလုုိမ်ဳိး အိတ္ရဲ႕ေအာက္ေျခအတြင္းဘက္ကိုု ေစ့ေစ့ငုုငုု မၾကည့္မိခဲ့ေလေတာ့ ေပ်ာက္ေနတဲ့ လက္ပတ္နာရီ ေပၚလာခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။
ဒီအထိ ဖတ္လာခဲ့တဲ့ စာဖတ္သူေတြက "ဒီအတုုိင္းဆိုုရင္ ဒီလူေတာ့ အေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ။ ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု မေလွ်ာ္မဖြတ္ဘဲ ထားလိုု႔သာ ဒီေလာက္အၾကာၾကီး နာရီကိုု ျပန္မေတြ႕တာေပါ့။ ႏုုိ႔မိုု႔ဆိုုရင္ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု ေလွ်ာ္ေနရင္း တစ္ခါမဟုုတ္ရင္ ေနာက္တစ္ခါဆိုုသလိုု ဒီနာရီ ထြက္က်လာမွာပဲ။" လိုု႔ စာေရးသူကိုု စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီး ခ်ီးမႊမ္းေထာမနာျပဳေနၾကေတာ့မွာ ထင္ပါရဲ႕ ။ တကယ္လည္း အေတာ္ညစ္ပတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ေတြးခဲ့မိသလိုု ကၽြန္ေတာ္ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးလေလာက္အတြင္း မေလွ်ာ္ဖြတ္ခဲ့မိပါဘူး။ အဲဒါကိုု ေနာက္ဆံုုးေလွ်ာ္ဖြတ္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေက်ာ္ေလာက္ကပါ။ ဒါေပမယ့္ အဆမတန္ညစ္ပတ္သူထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မပါေလာက္ပါဘူးဗ်။ (ျပန္ျပီး အဖတ္ဆယ္ဦးမွ :D ) တစ္ေန႔ကိုု အနည္းဆံုုး တစ္ၾကိမ္၊ အမ်ားဆံုုး ႏွစ္ၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ဳိးေလ့ရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ အဝတ္ေတြ စုုပံုုေလွ်ာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အင္မတန္႔အင္မတန္ ညစ္ပတ္တဲ့အထဲမွာေတာ့ မပါေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ့။
"အေတာ္ေခ်ာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္" အေၾကာင္း ကိုုယ့္ေပါင္ကိုုယ္လွန္ေထာင္းရင္း "အေတာ္ညစ္ပတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္" ဆိုုျပီး ေခါင္းစဥ္မေျပာင္းလိုုေတာ့ပါဘူး။ တိုုတုုိေလး ေရးမယ္မွတ္တဲ့ ဒီေဆာင္းပါးတစ္ပုုဒ္ အေတာ္ေလး ဝါေယာရွည္လြန္းလွျပီ။ အေတာ္ေခ်ာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္ ဒီခဏ ဒီမွ်နဲ႔သာ တစ္စခန္းရပ္လုုိက္ပါရေစ ... ။ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေေက်ာ္၊ သံုုးလေလာက္ကတည္းက ဒီကိုု ပါလာတဲ့ လက္ပတ္နာရီ ေပ်ာက္သြားခဲ့လိုု႔ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ဖုုန္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုုသာ အခ်ိန္ၾကည့္ဖုုိ႔ အသံုုးျပဳလာခဲ့ရပါတယ္။ နာရီရွိစဥ္က ေက်ာင္းစာေတြလုုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုုရင္ လက္ပတ္နာရီကိုု စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ တင္ထားျပီး အခ်ိန္ဇယားအတုုိင္း နာရီပိုုင္းအလုုိက္ အလုုပ္ေတြကိုု လုုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ပ်ံ႕မွာစိုုးလိုု႔ ဖုုန္းကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲ ထည့္ထားတတ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုု အနားေပးျပီး ပရင့္ထုုတ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြ၊ စာအုုပ္ေတြနဲ႔ပဲ လုုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ကိုု သိခ်င္ရင္ နာရီကိုု ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္လိုုက္ရံုုေလးပါပဲ။ အဆင္ေျပလုုိက္သမွ။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္ေတာ္လက္ပတ္နာရီ ရက္စက္စြာ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္တုုန္းက စိတ္ပ်ံ႕ေစလိုု႔ မတြယ္တာခ်င္ခဲ့တဲ့ ဖုုန္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကိုု ခင္တြယ္လာရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္ ကုုန္လြန္လာခဲ့ျပီ။
အခုုေတာ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္နားခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ နားခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ ျမန္မာျပည္ကုုိ ျပန္ဖိုု႔ (၆) လတာေလာက္သာ လုုိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္လည္းျဖစ္တာမိုု႔ ၾသစေၾတးလ်ႏိုုင္ငံက မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ေနရာတစ္ခ်ဳိ႕ဆီ သြားဖိုု႔ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ မေန႔က ရခုုိင္ညီအစ္ကိုုေတြနဲ႔ ခရီးတစ္ခုုသြားခဲ့ၾကတယ္။ ညအိပ္ညေန သူတိုု႔ဆီသြားခဲ့ေလေတာ့ သြားတုုိက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံတိုု႔ပါ အစံုုအလင္နဲ႔ ခ်ီခဲ့သေပါ့ေလ။ ဒီေန႔ သူတိုု႔ဆီကေန ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ညစာစားျပီးလိုု႔ သြားတုုိက္ေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ သြားတုုိက္ေဆးဘူးနဲ႔ သြားတိုုက္တံကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲ လိုုက္ရွာၾကည့္တယ္။
ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာပိုုးအိတ္အေၾကာင္းလည္း ၾကားျဖတ္ေျပာဖုုိ႔ လိုုအပ္ပါေသးတယ္။ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသြားရင္လည္း အတူပါ၊ ခရီးသြားရင္လည္း အတူမခဲြျဖစ္ေလေတာ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သြားေဖာ္သြားဖက္ေပါ့ေလ။ (ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတာ့ မဟုုတ္ပါေလ။) ေက်ာပိုုးအိတ္မွာ ပစၥည္းပစၥယေတြ ထည့္ႏိုုင္တဲ့ အိတ္ေလးခုု ပါပါတယ္။ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြရဲ႕ သမရိုုးက်ပံုုစံအတုုိင္း ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အိတ္ၾကီး၊ အိတ္ေသးေတြကိုု စီကာရီကာ ျပဳလုုပ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာပိုုးအိတ္မွာပါတဲ့ အိတ္ေလးအိပ္အနက္ ပင္မအိတ္ၾကီးထဲ ကြန္ပ်ဴတာ၊ စာရြက္၊ စာအုုပ္စတာေတြကိုု ထည့္ေနက်ပါပဲ။ သူ႕ေနာက္က အနည္းငယ္ပိုုေသးသြားတဲ့ အိတ္ထဲမွာ အတြင္းအိတ္ငယ္ႏွစ္ခုုပါပါတယ္။ အတြင္းအိတ္ငယ္မွာ စာအုုပ္၊စာတမ္းဖုုိင္ေတြကိုု သိမ္းဆည္းထားတဲ့ မန္မိုုရီစတစ္ေတြနဲ႔ ေသာ့အခ်ဳိ႕ကိုု သိမ္းဆည္းထားတတ္ပါတယ္။ အိတ္ၾကီးထဲမွာ စာအုုပ္၊ စာရြက္ေတြ ပင္မအိတ္ၾကီးထဲ မဆန္႔ရင္ ထည့္တတ္ပါတယ္။ သူ႕ေနာက္က ပိုုေသးတဲ့ တတိယအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းကိုု ကြန္ပ်ဴတာ သယ္သြားတဲ့ေန႔ေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖုုန္းအားသြင္းႏိုုင္ေအာင္ အားသြင္းၾကိဳးေတြ ထည့္ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေနဖုုိ႔လိုုအပ္ေတာ့မွ အားသြင္းၾကိဳးေတြ ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီတတိယအိတ္က ရံဖန္ရံခါသာ သံုုးရတဲ့ အိတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးအိတ္ဟာ အျပင္ဆံုုးအိတ္ေလးပါပဲ။ ဒီအိတ္ေလးထဲမွာ စာေရးကိရိယာေတြ၊ နားၾကပ္ၾကိဳး၊ ေငြအေၾကြေစ့တစ္ခ်ဳိ႕ စတဲ့ တိုုလီမုုတ္စေတြကိုု ထည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာပိုုးအိတ္ေပါ့။
ဒီေတာ့ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးသြားတဲ့အခါ သြားတိုုက္ေဆးဘူးနဲ႔ သြားပြတ္တံတိုု႕ကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ရဲ႕ ဒုုတိယအိတ္ (သိုု႔မဟုုတ္) တတိယအိတ္ထဲမွာ ထည့္တတ္ပါတယ္။ အခုု ကၽြန္ေတာ္ သြားတုုိက္ဖိုု႔ သြားတိုုက္ေဆးဘူးနဲ႔ သြားပြတ္တံကိုု ရွာေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သြားတိုုက္ေဆးဘူးကိုု ရွာမေတြဘဲ သြားပြတ္တံသာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အိတ္ေတြအားလံုုးမွာ လုုိက္ရွာတယ္။ သြားတိုုက္ေဆးဘူးကိုု ရွာမေတြ႕ပါဘူး။ ေသခ်ာျပီ။ ရခိုု္င္အစ္ကိုုေတြရဲ႕ အိမ္မွာေတာ့ က်န္ေနခဲ့ေလာက္ျပီလိုု႔ ေတြးလုုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျပန္ေတြ႕ႏိုုးႏိုုး ေမွ်ာ္လင့္ျပီး ထပ္ရွာခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲ ျပန္ရွာျပန္တယ္။ ပင္မအိတ္ထဲ ရွာတယ္။ မေတြ႕။ သူ႕ေနာက္က အိတ္ထဲရွာျပန္တယ္။ မျမင္ျပန္။ မတ္တပ္အေနအထားနဲ႔ စားပဲြေပၚက ေက်ာပိုုးအိတ္ရဲ႕ တတိယအိတ္ငယ္ထဲကိုု ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္လက္လက္အရာဝတၳဳတစ္ခုုကိုု ေတြ႕လုုိက္ရတယ္။ အေသအခ်ာ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) လေလာက္က ေပ်ာက္ဆံုုးသြားျပီလိုု႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ လက္ပတ္နာရီ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိတ္ထဲမွာ သြားတုုိက္ေဆးဘူး မရွိတာ ေသခ်ာျပီ။ သြားတုုိက္ေဆးဘူးမရွိေလေတာ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းဆီက သြားတုုိက္ေဆးနည္းနည္း ေျပာယူျပီး သြားတုုိက္လုုိက္ရတယ္။
သြားတိုုက္အျပီး နာရီကိုု ျပန္ကိုုင္ၾကည့္မိေတာ့ စကၠန္႔လက္တံက (၂) စကၠန္႔မွာ တစ္ၾကိမ္စီေလာက္ ထထလႈပ္တာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္မတိုုးႏိုုင္ၾကေတာ့ဘူး။ နာရီဘက္ထရီ အားကုုန္ခါနီးေနပါျပီ။ သူ႕ကိုုၾကည့္ေနရင္း အသက္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာရွိေတာ့တဲ့ လူမမာတစ္ဦး ဖုုတ္လိႈက္ဖုုတ္လိႈက္ အသက္ရႈေနပံုုကိုုသာ ေျပးျမင္မိပါေတာ့တယ္။ ဘက္ထရီလည္း အားကုုန္ေပမေပါ့။ သူ႕သက္တမ္းက ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိေနျပီကိုုး။ ဒီေလာက္ဆိုုရင္ နာရီဘက္ထရီတစ္ခုုရဲ႕ တာဝန္ေက်ပြန္ျပီေပါ့။ ေပ်ာက္တယ္လိုု႔ ထင္ခဲ့တုုန္းက ဒီနာရီ အေကာင္းပကတိပါပဲ။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ဘက္ထရီ အားကုုန္ခါနီးေနျပီ။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေတြ႕တာကိုုပဲ ေၾကနပ္မိေတာ့တယ္။ ဘက္ထရီျပန္လဲျပီး ဒီမွာ ျပန္သံုုးျဖစ္ဖုုိ႔ သိပ္မေသခ်ာေတာ့။ အျပန္မွာ ျပန္ယူသြားဖိုု႔သာ သိမ္းဆည္းထားျဖစ္မွာပါ။ ဟိုုတစ္ေန႔က ေစ်းဝယ္သြားတုုန္း လက္ပတ္နာရီမ်ဳိးစံုုေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းကေတာင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ နာရီေလးကိုု သတိရမိေသးရဲ႕။ မျပန္ခင္ အသစ္တစ္လံုုး ဝယ္သြားအံုု႔မွလိုု႔သာ ေတြးမိခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း အသံုုးျပဳျဖစ္ေနတဲ့ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ထဲက အိတ္တစ္ခုုမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရွိလာခဲ့တဲ့ ဒီလက္ပတ္နာရီကိုု မရွာလိုု႔ မေတြ႕တာမဟုုတ္။ ရွာလ်က္နဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ျခင္းပါ။ ရွာမေတြ႕ေတာ့တဲ့အဆံုုး စာၾကည့္တုုိက္မွာ က်န္ခဲ့လိုု႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ယူသြားေလာက္ျပီလိုု႔ ေတြးထင္ထားခဲ့မိပါတယ္။ ဒီေန႔မွ ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲမွာ ဒီနာရီကိုု ျပန္ေတြ႕တာ ထူးဆန္းေနသလိုု ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာပိုုးအိတ္တစ္ခုုလံုုးကိုု အႏွံ႔အစပ္ မရွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပဲ နာရီခမ်ာ ဒီမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေအာင္းေနခဲ့ရတာပါပဲ။ ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုုက ေက်ာပိုုးအိတ္ရဲ႕ ပင္မအိတ္နဲ႔ ဒုုတိယအိပ္တုုိ႔အထဲမွာ ပစၥည္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္သယ္တတ္ျပီး အျပင္အိတ္ငယ္မွာလည္း တုုိလီမုုတ္စပစၥည္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားထည့္တတ္လိုု႔ တတိယအိတ္ေနရာမွာပါ စူထြက္ျပီး ေအာက္ေျခပိုုင္းကိုု သာမန္ဖြင့္ၾကည့္လုုိက္ရင္ မျမင္ရေတာ့ဘဲ နာရီကိုု ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖံုုးကြယ္ထားသလိုု ျဖစ္ေနခဲ့မ်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တတိယအေၾကာင္းရင္းက အဲဒီတတိယအိတ္ငယ္မွာ ထည့္တတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဖုုန္း အားသြင္းၾကိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အိတ္ကိုု အသာဖြင့္ျပီး ဒီၾကိဳးေတြကိုု ထည့္ႏိုုင္သလိုု အသာေလး ျပန္ဆဲြထုုတ္ႏိုုင္တာေၾကာင့္ အိတ္ရဲ႕ေအာက္ေျခကိုု အေသအခ်ာ မၾကည့္မိျခင္းပါ။ ဒီလုုိမ်ဳိး အိတ္ရဲ႕ေအာက္ေျခအတြင္းဘက္ကိုု ေစ့ေစ့ငုုငုု မၾကည့္မိခဲ့ေလေတာ့ ေပ်ာက္ေနတဲ့ လက္ပတ္နာရီ ေပၚလာခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။
ဒီအထိ ဖတ္လာခဲ့တဲ့ စာဖတ္သူေတြက "ဒီအတုုိင္းဆိုုရင္ ဒီလူေတာ့ အေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ။ ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု မေလွ်ာ္မဖြတ္ဘဲ ထားလိုု႔သာ ဒီေလာက္အၾကာၾကီး နာရီကိုု ျပန္မေတြ႕တာေပါ့။ ႏုုိ႔မိုု႔ဆိုုရင္ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု ေလွ်ာ္ေနရင္း တစ္ခါမဟုုတ္ရင္ ေနာက္တစ္ခါဆိုုသလိုု ဒီနာရီ ထြက္က်လာမွာပဲ။" လိုု႔ စာေရးသူကိုု စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီး ခ်ီးမႊမ္းေထာမနာျပဳေနၾကေတာ့မွာ ထင္ပါရဲ႕ ။ တကယ္လည္း အေတာ္ညစ္ပတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ေတြးခဲ့မိသလိုု ကၽြန္ေတာ္ ဒီေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးလေလာက္အတြင္း မေလွ်ာ္ဖြတ္ခဲ့မိပါဘူး။ အဲဒါကိုု ေနာက္ဆံုုးေလွ်ာ္ဖြတ္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေက်ာ္ေလာက္ကပါ။ ဒါေပမယ့္ အဆမတန္ညစ္ပတ္သူထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မပါေလာက္ပါဘူးဗ်။ (ျပန္ျပီး အဖတ္ဆယ္ဦးမွ :D ) တစ္ေန႔ကိုု အနည္းဆံုုး တစ္ၾကိမ္၊ အမ်ားဆံုုး ႏွစ္ၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ဳိးေလ့ရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ အဝတ္ေတြ စုုပံုုေလွ်ာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အင္မတန္႔အင္မတန္ ညစ္ပတ္တဲ့အထဲမွာေတာ့ မပါေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ့။
"အေတာ္ေခ်ာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္" အေၾကာင္း ကိုုယ့္ေပါင္ကိုုယ္လွန္ေထာင္းရင္း "အေတာ္ညစ္ပတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္" ဆိုုျပီး ေခါင္းစဥ္မေျပာင္းလိုုေတာ့ပါဘူး။ တိုုတုုိေလး ေရးမယ္မွတ္တဲ့ ဒီေဆာင္းပါးတစ္ပုုဒ္ အေတာ္ေလး ဝါေယာရွည္လြန္းလွျပီ။ အေတာ္ေခ်ာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ရပ္ ဒီခဏ ဒီမွ်နဲ႔သာ တစ္စခန္းရပ္လုုိက္ပါရေစ ... ။ ။
ေလးစားစြာ
ဇဲြသစ္ (ရမၼာေျမ)
၁၄၊ ၆၊ ၂၀၁၆
ဇဲြသစ္ (ရမၼာေျမ)
၁၄၊ ၆၊ ၂၀၁၆
No comments:
Post a Comment