ရခုိင္မုန္႕တီ၊ ရခုိင္မုန္႕တီဆိုင္မ်ားနဲ႕ ရခုိင္သားကၽြန္ေတာ္

ကၽြန္ေတာ္ရခုိင္သားပါ။ ရခုိင္မုန္႕တီကို အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္။ အပူအစပ္ကို အရမ္းၾကိဳက္တတ္တယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက အၾကီးေတြက ငရုပ္သီးစားရင္ အဂၤလိပ္စာအသံထြက္ေကာင္းတယ္၊ လွ်ာပါးေတာ့ အဂၤလိပ္လို ပိုပီတယ္ဆိုျပီး ေျမွာက္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္လည္း အဂၤလိပ္စာတတ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ငရုပ္သီးေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးစားႏိုင္လာခဲ့ပါတယ္။

ရခုိင္မုန္႕တီဆိုင္ကလည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမ်ားအျပား ေတြ႕ေနရျပီဆိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။

ရခုိင္မုန္႕တီကို ရခုိင္လူမ်ဳိးေတြတင္မက က်န္တုိင္းရင္းသားေတြကပါ ေရာင္းခ်လာၾကတာေတြ႕ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး။ သူတို႕ေတြၾကိဳက္ၾကတာ၊ ဝယ္စားသူေတြမ်ားတာအေပၚမွာ ရခုိင္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ဗမာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ရခုိင္လူမ်ဳိးကၽြန္ေတာ့္ကို ရခုိင္မုန္႔တီရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးကို ဒီလို ဆိုတယ္။

“ဖ်ားခ်င္သလို ျဖစ္ေနရင္ ရခုိင္မုန္႔တီ အာပူလွ်ာပူတစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ပူပူေလးေသာက္လိုက္။ အဲလိုဆိုရင္ တစ္ခါတည္း ေခၽြးေပါက္ျပီးေတာ့ ေနေကာင္းသြားေရာ။ စမ္းၾကည့္…“ တဲ့…။

တစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ... ရခုိင္မုန္႕တီကို ရခုိင္လူမ်ဳိးေတြလုပ္မွ ပိုျပီး အဆင္ေျပတယ္၊ ပိုေကာင္းတယ္၊ ပိုပီျပင္တယ္ လို႕ထင္ပါတယ္။ အစဲြၾကီးတယ္လို႕ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလိုပဲ ထင္မိတယ္။

အိမ္မွာ မုန္႕တီလုပ္စားၾကရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း တစ္ပိႆာနီးနီးေလာက္ စားရမွ ေၾကနပ္တယ္။ အဲဒီလို မုန္႕တီခ်က္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ထမင္းစားစရာမလိုေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့အစားအေသာက္ေတြကို အစားမၾကီးသေလာက္ ရခိုင္မုန္႕တီနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ထိမ္းမရႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ဒီေလာက္ထိ ရခိုင္မုန္႕တီကို ၾကိဳက္သူပါ။

သြားရင္းလာရင္း မုန္႕တီဆိုင္ေတြ႕ရင္၊ မုန္႕တီဟင္းရည္နံ႕ေလး ေမႊးပ်ံ႕လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ စားခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္။

အဲလိုနဲ႕ မင္းလမ္းမုန္႕တီဆိုင္လည္း ေရာက္ျဖစ္တယ္၊ က်န္တဲ့ လမ္းေဘးမုန္႕တီဆိုင္ေတြမွာလည္း အားေပးျဖစ္တယ္။

အဲဒီမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚက လူစည္ကားတဲ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုထဲက ေျမညီထပ္တုိက္ခန္းမွာ ဆုိင္ငွားဖြင့္တဲ့ ရခိုင္မုန္႕တီဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မုန္႕တီဆိုင္ျမင္ရင္ မေနႏိုင္သူ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ခန္းထဲကို ဝင္သြားခဲ့တယ္။

ဆိုင္ခန္းအျပင္အဆင္ေလးက သိပ္ေတာ့အဆင္မေျပဘူး။ ခုံေတြကလည္း အဆင္မေျပဘူး။ နည္းနည္းညစ္ပတ္ေနတယ္။ ပထမစားျပီးသူထသြားခဲ့ေတာ့လည္း မသုတ္မျပဳနဲ႕ဆိုေတာ့ စားပဲြေပၚမွာ ေရေတြလိုလို၊ ဟင္းရည္လိုလို ေပက်ံေနတာေတြ႕တယ္။

First Impression ကေတာ့ ေဒါင္းသြားျပီ။

‘ေၾသာ္… ဒါေပမယ့္ က်န္ဝန္ေဆာင္မႈကေတာ့ ေကာင္းေလာက္ပါရဲ႕ေလ’ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနခဲ့တယ္။

ဆိုင္ရွင္ကို ေခၚလိုက္တယ္။ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ မုန္႕တီအရည္နဲ႕တစ္ပဲြမွာလိုက္တယ္။

အေဒၚၾကီးထြက္သြားတယ္။

၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ မွာတာမေရာက္လာဘူး။ ထပ္သတိေပးလိုက္ျပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ၃ မိနစ္ေလာက္မွာ မုန္႕တီေရာက္လာတယ္။

စားၾကည့္ေတာ့လည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ ျပႆနာမရွိ။ အာသာေျပ ေသာက္ရရင္ ေၾကနပ္ျပီ.. ဆိုေတာ့ ေသာက္တယ္။ တစ္ခြက္ကုန္သြားတယ္။

ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္မွာတယ္။ ပထမအၾကိမ္းတုန္းကလိုပဲ ၅ မိနစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာျပီးေတာ့မွ ေရာက္လာျပန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယတစ္ခြက္ကို ဆက္ေသာက္မယ္လို႔ လုပ္ေနတုန္း ေဘးဝိုင္းက လွမ္းေအာ္တယ္။ ‘ရွင္းမယ္’ တဲ့။

ပထမတစ္ေခါက္ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္တယ္။ ဆိုင္ရွင္နဲ႕အလုပ္သမားတို႕ စကားေျပာေနၾကတာနဲ႔မၾကားလိုက္ဘူး။

ေနာက္တစ္ခါ ေဘးဝိုင္းက ေအာ္ေျပာျပန္တယ္။ ေအာ္သူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္တိုတိုနဲ႕ မ်က္ေမွာင္က်ဴံ႕ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဆိုင္ရွင္က မၾကားေသး။

ေနာက္တစ္ခါ… ေဘးဝိုင္းကလူက လွမ္းေအာ္ျပန္တယ္။ အခုတစ္ခါ အသံပိုက်ယ္သြားလို႕ ထင္ပါ့။ ဆိုင္ရွင္ကလွည့္ၾကည့္တယ္။

ျပီးေတာ့ ေဘးဝိုင္းက ရွင္းမယ္ဆိုတဲ့သူဆီ အေသာ့ေျပးလာျပီး ပိုက္ဆံယူတယ္။

ေဖာက္သည္ရဲ႕စိတ္ထဲ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သြားခဲ့မလဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

သူ႕စိတ္ထဲမွာ “ဒီဆိုင္ၾကီးကို ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဘူး။” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ျပင္းရွရွ သီဆိုေနမွာ အမွန္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို ေျခလွမ္းက်ဲၾကီးနဲ႕ ေျခသံျပင္းျပင္း နင္းထြက္သြားတဲ့ သူ႕ ပံုစံက ေထာက္ခံေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာင့္သက္သက္နဲ႕ ခံေနရဆဲ…။ ေဟာ… ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းမယ္ဆိုျပီးလွမ္းေခၚေတာ့လည္း သံုးခါေလာက္ေတာင္ လွမ္းေခၚရတယ္ဗ်။

ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆိုင္ရွင္ဆီက ဝယ္ယူတယ္။ စားသံုးတယ္။ ဒီေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ေဖာက္သည္ကို ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သေဘာပိုက္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ေနာက္တစ္ခါျပန္လာစားသံုးေအာင္ ဆဲြေဆာင္ႏိုင္ရမွာေပါ့…။ အခုေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မသက္သာစရာ ၾကံဳခဲ့တယ္။

ဆိုင္ရွင္ေရာ၊ စားပဲြထိုးတဲ့သူေတြပါ… ရခုိင္စကားေျပာတတ္တဲ့ ရခုိင္စစ္စစ္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္လည္းသိပ္မေကာင္းဘူး။

သူတို႔ေတြသာ ေဖာက္သည္ေတြကို သူမ်ားေတြလို ဟင္းရည္အပိုေတာင္းေတာ့လည္း လုိလိုခ်င္ခ်င္ ေပးလိုက္တာမ်ဳိး၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႕ ေနာက္အေခါက္ေခါက္အခါခါ လာအားေပးေအာင္ ဆဲြေဆာင္ဖို႔ ဆိုတဲ့ စီပြားေရးအျမင္မ်ဳိး အားနည္းေနတာ သြားေတြ႕ရတယ္။

ကိုယ္နဲ႔ တစ္ခါဆက္ဆံ ဆယ္ခါလန္ေအာင္ သူ႕တို႔ေတြ ဆက္ဆံတတ္ပါေပ့…။

ဒီေဖာက္သည္ေတြဟာ… သူတို႔အတြက္ ေက်းဇူးရွင္ေတြဆိုတာ သူတို႔ နားမလည္ၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီလို သေဘာထားမ်ဳိး မထားႏိုင္ၾကတာကို ျမင္ရတယ္။ ဒီလုိ သေဘာထားရွိတဲ့အတြက္ ဘာေကာင္းက်ဳိးေတြ ရလာမယ္ဆိုတာကို သူတို႔ မျမင္မိၾကရွာဘူး။ ဒါ… သနားစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းလိုတဲ့သေဘာနဲ႕ အဲဒီဆိုင္ကို မုန္႔တီသြားစားခဲ့ျပန္တယ္။ အရင္နဲ႕ ဘာေတြျခားနားေျပာင္းလဲသြားျပီလဲဆိုတာကို စူးစမ္းေလ့လာမိတယ္။

ဟုတ္ကဲ့… ေလ့လာခဲ့သေလာက္ ျပန္ေျပာျပရရင္ အဲဒီေန႔ လူလည္း နည္းနည္းမ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မုန္႕တီမွာတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ပိုၾကာသြားပါတယ္။ မုန္႔တီစားျပီးလို႔ ေရေႏြးေသာက္မယ္လို႔ ေရေႏြးမွာေတာ့လည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ မေရာက္လာဘူး။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထလာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစျပီး မုန္႔တီၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမုန္႔တီဆိုင္နား မကပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ေရွ႕ကေတာ့ ျဖတ္ျဖတ္ ေလွ်ာက္မိတယ္။ လူေတြ နည္းနည္းလာတာေတြ႕ေနရတယ္။

ဒါက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ဥပမာေပးလိုက္တာပါ။ ဒီလို ဆိုင္ေတြက ေရရွည္ေအာင္ျမင္ဖို႔ေတာ့မလြယ္။

မင္းလမ္းရခုိင္မုန္႔တီဆိုင္ကေတာ့ အခု နာမည္ၾကီးေပါ့။ ဒီတစ္ဆိုင္တည္းသာ ဆိုင္အျပင္အဆင္၊ ေနရာထုိင္ခင္း၊ ဆက္ဆံေရး၊ ဧည့္ခံေရး၊ စတာေတြမွာ (အဆင့္အတန္းမီမီ) ေဖာက္သည္ စိတ္ၾကိဳက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္လာစားၾကတာ ရွိတယ္။ အခု ဒီဆိုင္ဟာ… ရခုိင္မုန္႔တီရဲ႕ ေကာင္းသတင္းကို ကမာၻ႔တစ္ဘက္စြန္းက လူေတြသိေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ… ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ရခုိင္ေတြထဲက ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္မိသားစုျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ဒီလို ရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိးရလာေအာင္ လြယ္လြယ္ေတာ့ ရခဲ့မယ္မထင္။

ေစတနာဆိုတာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြအၾကား ေျပာေနက်စကားပါပဲ။

မင္းလမ္းမုန္႔တီဆိုင္ပို္င္ရွင္မိသားစုဟာလည္း ဒီလိုပဲ ေစတနာေကာင္းနဲ႕ ေဖာက္သည္စိတ္ၾကိဳက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေပးဆပ္ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကလုိ႕ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ဒီလုိမ်ဳိး သူတို႔ေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရတာပါပဲ။

ရခုိင္သူ၊ ရခုိင္သားေတြ တိုးတက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာေစခ်င္ပါတယ္။ တိုးတက္ခ်မ္းသာၾကီးပြားႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္…စိတ္ဓာတ္ေလးတစ္ခုေတာ့ ျပင္ေစခ်င္မိပါတယ္။

By: ဇဲြသစ္ (ရမၼာေျမ)

၅၊ ၇၊ ၂၀၁၃ (ေသာၾကာေန႔)