 |
| Photo credit: http://generationgap2015.blogspot.com.au/2014/05/generation-gap.html |
တိုးတက္မႈႏွင့္ သူ႕အျမင္ ထဲက ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သူ
ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚေပါ့။
အဲဒီထဲမွာလည္း အရမ္းရိုးတယ္လို႕ဆိုခဲ့တယ္။
ခု... သူဘယ္ေလာက္ရိုးသလဲဆိုတာ ေျပာခ်င္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က သူျမိဳ႕ကို တစ္ခါ အလည္ေရာက္လာျပန္တယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာ ႏွစ္ရက္၊
သံုးရက္ေလာက္တည္းတယ္။
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလည္း အလုပ္ကို ကိုယ္စီသြားၾကေတာ့
အိမ္မွာ အေဒၚတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အလုပ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မက
ဖုန္းကို အိမ္မွာ ထားမိခဲ့ေရာ...။
ေန႕ခင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းက ထျမည္ပါေလေရာ။
တစ္ဖက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖုန္းေခၚေနတယ္ေပါ့ေလ။
အဲဒါနဲ႕ ...အေဒၚခမ်ာ အသံလာရာလိုက္ရွာရင္း ဖုန္းကို
ေတြ႕ေတာ့ ကိုင္လိုက္မိပါေလေရာ။
ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ခါမွ ဒုကၡနဲ႕လွလွ
ေတြ႕တယ္။
ဖုန္းက တုန္ခါေနေတာ့ သူ႕ခမ်ာ လက္ ကတုန္ကယင္နဲ႕
ကပ်ာကယာ ဖုန္းကုိ ျပန္ခ်ထားလိုက္ရွာသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းက ျမည္ေနဆဲ.... တုန္ေနဆဲ။
ဒီေတာ့ ... အေဒၚခမ်ာ ေခါင္းစားျပီ။
ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။
အဲလိုနဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ဖုန္းအသံတစ္ခါျမည္လာရင္
ေနာက္တစ္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္။
ေနာက္ထပ္ဖုန္းသံ ျမည္လာရင္ ေနာက္တစ္ဖက္ကို
လွည့္လိုက္သတဲ့။
လက္က ကတုန္ကယင္နဲ႔ ကပ်ာကယာကိုင္၊ ကပ်ာကယာလွည့္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီဖုန္းဆိုတဲ့ အရာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္ေနခဲ့မွာပါ။
ညေန ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြ လူစံုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို
အေဒၚက ျပန္ေျပာျပတယ္။
ေၾသာ္... သူကေျပာေသးသဗ်။
သူ ... အဲလို ဟုိဘက္ဒီဘက္လွည့္လိုက္ျပီးလို႕
ခဏၾကာေတာ့ ဖုန္းသံတိတ္သြားပါသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလည္း အေဒၚကို ဖုန္းသံျမည္လာရင္
ဒီလိုေလးကိုင္ျပီး၊ ဒီလိုေလးဖြင့္လိုက္၊ ျပီးေတာ့ ဟလိုလို႕ ထူးလိုက္ရံုပဲ ဆိုျပီး ဆရာၾကီးလုပ္
သင္ျပေပးၾကသေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ အေဒၚက ေျပာတယ္။
”ေတာ္ပါျပီဟာ... နင္တို႕ အရႈပ္ထုပ္ကို ငါ ကိုင္လည္းမကိုင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။”
တဲ့။
အေဒၚေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေနဝင္းျမင့္ရဲ႕
ေဟာေျပာခ်က္ထဲက ေတာသားဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ကို သြားသတိရတယ္။
ခါတိုင္း အခေၾကးေငြနဲ႔ ဗီဒီယို ျပေပးေနက် သမီးျဖစ္သူက
ကိစၥရွိေတာ့ အေဖျဖစ္သူကို တီဗီြျပေပးဖုိ႕ အကူအညီေတာင္းပါသတဲ့။
အေဖကလည္း သိပ္မကၽြမ္းက်င္။ ျပရမယ့္ ဇာတ္ကားကလည္း
ႏိုင္ငံျခားကား။
ျပလည္းျပေရာ ဘာညာအခန္းေတြပါတာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီေတာ့ အရွက္ၾကီးသူ၊ ေတာသားလူရိုးဦးေလးၾကီးက
ေက်ာ္ဖုိ႕ ႏွိပ္ရမယ့္ ခလုပ္ကိုလည္း အေသအခ်ာမသိတာနဲ႕ အနီးမွာရွိတဲ့ ပုဆိုးနဲ႕ တီဗီြကို
အလ်င္အျမန္ ကာလိုက္ရပါသတဲ့။
အဲဒီေတာ့ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္ကာလသားတစ္သိုက္က သံျပိဳင္လွမ္းေအာ္ၾကသေပါ့။
”ဟာ... အဘုိးၾကီး...ဘာလုပ္တာတုန္း.. အဲဒီ...ပုဆိုးစုတ္ကို
ျမန္ျမန္ဖယ္ေပးဗ်ာ...” တဲ့.။
အဲဒီေတာ့ ... ဦးေလးၾကီးက ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္တယ္။
”ဟဲ့ေကာင္ေတြရာ... မေတာ္လို႕ပါကြာ... မေကာင္းပါဘူး...”
တဲ့။
ဒီေတာ့ သေကာင့္သားေတြက သံျပိဳင္ျပန္ေအာ္ၾကတယ္။
”ဟာ... အဲဒီအခန္းၾကည့္ခ်င္လို႕ ပိုက္ဆံေပးၾကည့္တာဗ်။
တကတည္းပဲ..” တဲ့ဗ်ာ။
ေၾသာ္... ရိုးအ,ၾကပံုမ်ား။ စံခ်ိန္တင္ေလာက္ပါရဲ႕။
ရိုးလြန္းရင္လည္း အ, သတဲ့။
Generation Gap ေၾကာင့္လည္း ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ၾကတာေပါ့။
ဒီပစၥည္းအသစ္ေတြသာ မရွိရင္ သူတို႕ေတြ ဒီလို
အ,တယ္လို႕ သမုတ္ခံရစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္... ဒီလို ေျပာင္းလဲမႈမွမရွိရင္လည္း
တိုးတက္ဖံြ႕ျဖိဳးမႈဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။
အဓိက မ်ဳိးဆက္ကြာဟမႈဆိုတာ မၾကံဳေတြ႕ရေလေအာင္
ကိုယ္က လိုအပ္တဲ့ ေခတ္မီအသိပညာေတြကို မျပတ္ ေလ့လာဆည္းပူးျဖည့္ဆည္းေနဖို႕ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။
ရိုးသားပါေစ။ မအ,ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖိုု႔ေတာ့
လိုုပါလိမ့္မယ္။
By: ဇဲြသစ္ (ရမၼာေျမ)
၂၇၊ ၆၊ ၂၀၁၃ (ၾကာသပေတးေန႕)
No comments:
Post a Comment